دوست روشن ضمیر الله محمد خان گرامی
بعد از عرض مراتب احترام و تمنیات نیک
اعتراف میکنم که با تذکار نام مفکر محمد گل مومند در پیام دوستنانۀ خود، خدمت جناب داکتر صاحب، مرتکب حماقت بزرگ و بی ضرورتی شدم، اما آمده را ردی نیست و ندامت من سودی ندارد.
از حضور تان مجدداً خاضعانه ملتجی ام که از صحبت بیشتر بر این مباحث، که نتیجۀ مطلوبی بر آن منتج نیست خود داری شود، زیرا طوالت این موضوعات موجب بروز ... بیشتر خواهد شد، جناب شما که انسان نکته سنج و نکته دان و بیدل شناس هستید، که کار هرکسی منجمله این برادر کمسواد تان نیست به کنه منظور التجای من متوجه شده باشید.
این قلم تا به یک پیمانهً زره بینی، ملهم از وصایا و تفکرات بابای خود هستم، امیدوارم، در ابراز نظریات خود در طول سالیان متمادی رو سیاه نشده و نام بابای بزرگمان را بد نکرده باشم و اگر چنین مطلوبی در گفتار و اقوال و تلقیاتم در تباین قرار گرفته باشد، لعنت ایزدی بر من و قلم من.
با استدراک موشگفانۀ حضرت عالی از معروضه ام مراتب شکران و امتنان خود را ابراز داشته و با تقبل آن، این یکی دو بیت حضرت علامه اقبال، که در کتاب جاوید نامه، سفر روحانی به افلاک دارد و با بزرگان کره خاکی منجله علامه سید جمال الدین، که در معیت شان در نماز اشتراک میورزند، فرموده اند:
رفتم و دیدم دو مرد اند قیام
مقتدی تاتار و افغانی امام
من ز جا بر خواستم بعد از نماز
دست او بوسیدم از راه نیاز
من اکنون به مشرب علامه اقبال دست های مبارک شما را از راه نیاز بوسیده ، که احساس امتنانم را ، با درک روحانی و تصوفی تان از التجای مجدد معروضه ام، با بزرگواری تان پذیرفته اید.
باعرض حرمت فراوان
در فرد بالا منظور از (تاتار) خود علامه اقبال است، که به امامت علامه صاحب افغانی،به اداء نماز می پردازند
