جناب محترم حسیب الله خان گرامی!
با عرض سلام و ادب.
بنده غیر عادلانه می دانم که شما را در کار مفید تان تمجید نه نمایم. البته باید محتاط بود تا دوستان از شما رنجیده نکردند، زیرا وظیفه شما حوصله و برازنده نمودن مشکلات روحی ما می باشد، که از مدت نیم قرن به اینطرف در حساب روح و روان ما ریختانده شده است. مسلم که هر کس به حساب چیزی که در حسابش ریختانده شده است و خودش هم انرا از چاه اجتماع سیاه و سفید بشر در دول فکر خود ریختنانده است، یعنی اموخته است ، انرا به مصرف می رساند. شما اکنون که این وظیفه خدایی خدمتگار بزرگ حسابداری یعنی وزارت روح و روان ما را بدوش گرفته اید ، همکاری های بنده در هر زمینه که به مشکل مواجعه شدید در خدمت شما محترم قرار خواهد گرفت. زیرا همه ما بالای مسایل مجبور به بحث می گردیم که معمولاٌ نباید مشغول گردیم ، و اگر هم گردیم باید با بحث سالم انرا ادامه و خاتمه دهیم.
معمولاٌ مریضی های جسمی را در اثر ابنکه مریض شکایت می کند که مثلاٌ دلم و یا سرم درد می کند، می توان فهمید، و احتمالاٌ می توان تداوی نمود، اما مریضی های روحی و روانی که همه ما به یک شکلی مستقیم و یا غیر مستقیم به ان دچار هستیم، بسیار مشکل است انرا تداوی نمود، اما مشکل بودن ان دلیل امکان نشدن تداوی انرا نمی دهد. ، مریض دیگران را مریض دانسته، و از مریضی خود خبر ندارد و نمی تواند هم خبر داشته باشد ، اگر چنین نباشد که همه مریض هستیم، پس چرا چنین درگیری ها با هم گره خورده و از سالیان دراز به این طرف بالای معمولاٌ عین موضوع مشاجره وجود دارد. یکی می گوید من راست می گویم دیگری می گوید من راست می گویم و بیچاره "راست" حیرا ن و پریشان پایمال است،
به امید موفقیت همه ما، تا بتوانیم یک فضای خوب و سالم برای خود ایجاد و به تداوی خود پرداخته تا جوانان و دیگران از ما صلح وصفاو عشق و محبت را بیاموزند.
روزگاریست از محیط بقا
همچو موج افتاده ایم جدا
بیدل
