جناب محترم حسیب الله خان،
با بعضی انسان ها ضرورت صحبت نمیرود. با تفکر سیاسی کسانی که منحوسترین روز تاریخ بدبختی افغانستان یعنی هفتم ثور 1357 را، قیام سلحشوران حزب دیمکراتیک خلق و قیام های سوم و بیست و چهارم حوت را بغاوت مینامند، چی ضرورت است که خود را مصرف ساخت و با این اشخاص داخل صحبت شده و آنان را قانع ساخت.
امروز بیست و چهارم حوت روزی که چهار تا از دارگریختگی که بویی از تیوری مارکسسیستی لیلنستی نبرده و نه درست آنرا فهمیده بودند، فقط شنیده بودند که علی آباد هم شهر است بعد از جنایت خونین هفتم ثور دست به جنایت دیگری زدند و هموطنان خود را با رگبار گلوله از تانک ها به خاک و خون کشیدند. جایی آنست که کاپوس این چنین نا انسان ها را صدبار به خاک مالید و سر شانرا سخت به سنگ کوبید. افسوس که طالبان هم از کیسۀ خلیفه میبخشند و این قشر را هم در عفو عمومی جمع کرده اند.
حکایتی داشتم از گورنر ایالت تکزاس امریکا که در یک مصاحبه از اش سوال کردند، چرا در تکزاس حکم اعدام منع نمیگردد. وی در جواب گفت، مردم تکزاس در پنجاه سال بعد هم نخواهد بخواهند حکم اعدام منع گردد، زیرا آنان کشتن را با کشتن تلافی میکنند، بنابرین برای مردمان تکزاس گوشزد می نمایم لطفاً کسی را نکشید وگرنه ما هم شما را خواهیم کشت: Please do not kill, otherwise we will kill you
اکثریت مردم افغانستان هم مانند باشندگان تکزاس فکر میکنند.
تشکر
