کاش خداوند، یعقوب لیث را پیدا نمیکرد.
به روایت تاریخ یعقوب لیث، به طرد زبان عربی یعنی زبان قرآن پرداخت، و زبان فارسی را جایگزین آن ساخت.
این عمل یعقوب سخت به مزاج ناسیونالیست های شوونیست و غظمت طلب ایران، سازگاری دارد و او را به حیث پیغمبر زبان فارسی می پندارند.
من میگویم که کاش خداوند این یعقوب فارسیست را پیدا نمیکرد، تا مردم ایران به زبان مبارک عربی صحبت میکرد و مردم ما، کوچکترین مشترکات زبانی با ایران نمیداشت، تا امروز یک عده ایرانیست ها و فارسیست های ما، به مدفوع اصطلاحات ایرانی مانند موشک و باد بزن و دو چرخه و چرخبال و نشست و دانشگاه و صد های دگر نشخوار نمیزد.
ایرانیان که شاید در زمرۀ لافوک ترین و پوک ترین مردم جهان حساب شود، خود را سخت به اسطورۀ آریایی بودن، چسپانده، و افتخارات تمام جهان را به خود منصوب میدانند.
روزی یک ایرانی لافوک به من گفت که اولین دانشگاه در تاریخ جهان در ایران عرض وجود کرده است، در حالیکه افغانستان در سال 1326 صاحب پوهنتون شد، و رضا شاه چوچه، 13 سال بعد یونورستی ایران را زیر نام دانشگاه افتتاح کرد. روی همین دلیل سعید نفیسی ایرانی به کابل ام و شهادتنامۀ پوهنتون کابل را بدست آورد.
امروز یک عده فارسیسهای وطنی ما و دشمنان مادر زاد زبان ملتی افغانی پشتو، به مدفوع اصطلاحات ایرانی نشخوار میزنند و از نام مبارک پوهنتون که به فرمودۀ استاد، استادان، و شیر غران علیه تهاجم فرهنگی ایران، یعنی استاد معروفی که پوهنتون جزء از مصطلحات ترمینالوژی ملی ماست، نفرت دارند.
خداوند به داد این منحرفان شیفته فرهنگ ایران برسد.
هغه خدای بی لاری کړی، په لار نشی.
