ــ  « آموزگار »  صفت فاعلی از مصدر « آموختن » است که در هیئتِ صیغۀ مبالغه بکار رود. این لغت از زمانهای بسیار قدیم در فارسی دری متداول بوده و تا امروز هم،  در کتابت  و  لفظِ قلم استعمال میگردد. رودکی سمرقندی، که بحق  « استاد  و پدر شعرای زبان فارسی »  خوانده شده،  فرموده :

هر که نامُخت از گذشتِ روزگار          نیز ناموزد  ز هیــــــچ آموزگار

با وجودی که کلمۀ «آموزگار» خیلی فصیح و زیباست، در زبان گفتارما ـ که معیارهم هموست ـ رایج نیست. در زبانشناسی مُعاصر، زبانِ گفتار را مِلاّک قرار میدهند، نه زبان تحریر را. نباید ناگفته گذاشت، که در زبان ادبی، میتوان لغات ثقیل و دیرهضم را بکار برد. اما در زبان گفتار و در زبان رادیو و تلویزیون و اخبار، باید کلماتی استعمال گردند، که سهل الهضم باشند و هرکه آنرا بشنود و بخواند، معنایش را بدون اشکال درک کند. چون در افهام و تفهیمِ محاوروی و مطبوعاتی، خبر و محتوای خبر مهم است، نه شکل ادبی آن. اگر کسی درچنین موارد، لغات نامأنوس و ثقیل را بکار گیرد، شنونده و خواننده مطلب را درک کرده نمیتواند و گویا «افهام و تفهیم» که هدف اصلی وغایۀ نهائیست، ناممکن میگردد.

 بر عکس کلمۀ « معلم »  که در زبان عوام ما « مالِم »  تلفظ گردد و اصلاً عربیست،  نزد کِه و مِه و دانی و عالی و دانا  و کمدانِ  ـ  نمیگویم «  نادان »  ـ  ما، معلوم و مفهوم میباشد،  و بمجرد شنیدن،  به مدلولش پی میبریم.

(از مقالۀ تحلیلی « ورودِ لغاتِ بی مَورد و ناباب در زبانِ دری» اثر استاد خلیل الله معروفی - بخش درُ دری افغان جرمن آنلاین)